داستان (ما را به خاطر شما بازگردانیدند !) 

آقای دکتر سید اسماعیل موسوی پزشک متخصص بیماری های گوش و حلق و بینی که چگونگی آشنائی ایشان را با آقای مجتهدی ضمن یکی از خاطره ها توضیح داده ام ، از دوستان صمیمی آن مرد خدا بودند و از جان و دل به ایشان عشق می ورزیدند .

خاطره ای را که اینجا برای شما عزیزان نقل می کنم ، شخصاً شاهد آن بوده ام و به ایامی مربوط می شود که حضرت آقای مجتهدی در یکی از کوچه های فرعی کوی « حرم نما » در قم سکونت داشتند . آن روز بعد از ظهر من و مرحوم حاج حسین آقا مصطفوی کتاب فروش در خدمت ان مرد خدا بودیم . ساعتی گذشت و ایشان فرمودند : نیاز به استراحت دارم و بعد به اتاق مجاور رفتند تا استراحت کنند .

من و مرحوم مصطفوی خاطره هایی را که از حضرت آقای مجتهدی داشتیم ، مرور می کردیم و منتظر بیدار شدن آن ولی خدا بودیم ، حدود سه ساعت گشت ولی خبری نشد ! مرحوم مصطفوی به سراغ ایشان رفتند و پس از گذشت چند دقیقه ای برگشتند و گفتند : هرچه صدا کردم بیدار نشدند ! من نگران حال ایشان هستم ، باید دکتر موسوی را خبر کنیم !گفتم شاید ناراحت شوند ! گفتند : وضعیتی را که من دیدم ، عادی نیست و می ترسم دیر شود ! در این اثنا مرحوم حاج محمد آشپز آمد و هنگامی که نگرانی ما را دید ، گفت الان با آقای دکتر موسوی تماس می گیرم و جریان را برای او شرح می دهم .

مرحوم حاج محمد آشپز رفت و نیم ساعت بعد به اتفاق آقای دکتر موسوی آمد . دکتر موسوی همینکه نبض حضرت آقای مجتهدی را کنترل کرد ، به سختی منقلب شد و گفت : نبض آقا نمی زند ! قلب ایشان حرکت نمی کند و سپس دست خود را زیر بدن ایشان برده ، و گفت : یا جدّا ! من آقای مجتهدی را از شما می خواهم و بعد با صدای بلند یک « یا علی » گفتند به طوری که دست و پای ایشان به لرزه در آمد . مدتی گذشت و حضرت آقای مجتهدی کم کم چشمان خود را گشودند و در حالی که سعی می کردند به آرامی از جای خود برخیزند ، رو به آقای دکتر موسوی کرده ، فرمودند د: از مولا خواسته بودم که سیر برزخی من آغاز شود و مرا از تنگنای این قفس خاکی رهایی بخشند ولی شما نگذاشتید ! و پس از چند لحظه ای درنگ فرمودند :

ما رفته بودیم ولی ما را به خاطر شما بازگردانیدند ! نتیجه : 1: مردان خدا هیچ تعلقی به امور دنیوی ندارند و در هر فرصتی برای شکستن قفس تن و پرواز در عوالم روحانی تلاش می کنند و روح پاک آنان تبعات ناشی از حضور در این عالم خاکی را بر نمی تاباند ، ولی با این همه تسلیم مشیت حضرت حق اند و فرمان خدا را پذیرایند . 2: توسل بی ریا به حضرات معصومین « علیه السلام » این کار فرمایان عالم وجود ، در مواقع بحرانی بسیار چاره ساز و گره گشا است . آن روز با مشاهد? آن صحن? شگفت انگیز ، بی اختیار به یاد این غزل لسان الغیب حافظ شیرازی افتادم که می فرماید :

حجاب چهر? جان می شود غبار تنم

خوشا دمی که از آن چهره ، پرده بر فکنم

چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانی است

روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم

عیان نشد که چرا آمدم ؟ کجا رفتم ؟

دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم !

چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس ؟

که در سراچ? ترکیب ، تخته بندِ تنم ! ا

گر زخون دلم بوی مشک می آید

عجب مدار که همدرد اهوی خُتَنم

طراز پیرهنِ زر کشم مبین چون شمع

که سوز هاست نهانی درون پیرهنم

بیا و هستی «حافظ» ز پیش او بردار

که با وجود تو کس نشنود زمن که: تنم

 

منبع : کتاب در محضر لاهوتیان ، خاطره پنجاه و هشتم  

جابر گوید: خدمت امام باقر علیه السلام رسیدم ، حضرت فرمود : اى جابر به خدا سوگند که من غمگین و دل گرفته ام .

عرض کردم فدایت شوم دل گرفتگى و اندوه شما چیست ؟

حضرت فرمود: اى جابر! همانا خالص و صافى دین خدا به دل هر کس در آید از غیر او بگردد. تاى جابر! دنیا چیست و امیدوارى چه باشد؟ مگر دنیا غیر از خوراکى است که خوردى یاجامه اى که پوشیدى یازنى است که به او رسیدى ؟ اى جابرگ همانا مومنین به ماندن در دنیا دل بسنتد و از رسیدن به آخرت گریزى ندارد. خرت خانه بقا و دنیا خانه فناست ، ولى اهل دنیا غافلند و گویا مومنانند که آگاه و اهل تفکر و عبرتند: آن چه با گوشهاى خود مى شنوند آنها را از یاد خدا کر نکند و هر زینتى را که چشمشان بیند از یاد خدا کورشان نسازد. پس به ثواب آخرت رسیدند چنانکه به این دانش رسیدند. که اهل تقوا کم اهل دنیا هستند و تو را از همه بیشتر یارى کنند. اگر به یاد خدا باشى تو را یارى کنند و اگر فراموش کنى به یاد آورند. امر خدا را یاد آور مى شوند و بر ان ایستادگى مى کنند. براى دوستى پروردگارشان دل از همه چیز کنده و بخاطر اطاعت مالک خویش از دنیا در هراسند و ار صمیم دل به خداى عز وجل و محبت او متوجه شده و فهمیدند که هدف اصلى همین است بخاطر عظمتى که دارد. پس دنیا را چون باراندازى دان که در آن بار انداخته و سپس کوچ خواهى کرد.13 گریه هاى امام باقر علیه السلام «افلح » غلام امام باقر علیه السلام بود، او مى گوید: من با امام باقر علیه السلام به زیارت خانه خدا رفتیم ، وقتى امام علیه السلام وارد مسجد شد از آنجا نگاهى به خانه خدا کرد و گریه کرد تا اینکه گریه اش بلند شد. عرض کردم : پدر و مادرم فدایت باد مردم شما را مى بینند آهسته تر گریه کن . امام علیه السلام فرمود: واى بر تو اى افلح چرا گریه نکنم شاید خداى تعالى به من نظر کند و در قیامت رستگار شوم . آنگاه خانه خدا را طواف کرد و سپس آمد در نزد مقام نماز گذارد وقتى سر از سجده برداشت جاى سجده اش از اشکهاى چشمانش خیس شده بود و هر گاه مى خندید مى گفت :الهم لاتمقتنى14 یعنى خداوندا مرا به دشمنى نگیر

بحارالانوار، ج 46، ص 290.