معاد شناسی
از مطالبى که تذکّرش لازم به نظر مى رسد این است که جان دادن و مرگ در حال راحت و یا شدت نشانه قطعى سعادتمندى و نشانه دوزخى بودن و شقاوتمندى نیست بلکه ممکن است افرادى دوزخى و گرفتار عذاب اخروى باشند و راحت و در آسایش جان دهند زیرا بعضى از کارهاى خوب که در دنیا داشته اند با آسایش هنگام مرگ پاداش داده شوند و در آخرت جز گرفتارى و عذاب نداشته باشند ، و نیز ممکن است که راحت جان دادن بخاطر خوبى و نیکوکارى شان باشد .
و البته ممکن است افرادى رستگار و اهل سعادت ، هنگام مرگ در رنج و گرفتارى باشند زیرا بعضى از گناهانى که انجام داده اند و هنوز به گونه اى از آثار رنج آور آن گناه در امان نبوده و از آن توبه نکرده اند رنج و گرفتارى هنگام مرگ جبران آثار آن گناه را نموده و به همین ناراحتى هنگام جان دادن مورد لطف حق قرار گرفته و دیگر در زندگى آخرتش عذاب و رنج نبیند همانطور که ممکن است افرادى در شقاوت و انحراف بوده و اهل دوزخ باشند و هنگام مرگ هم در عذاب سخت و در کمال سختى جان بدهند .
بنابر آنچه گذشت شدّت و سختى ، و راحت و آسایش هنگام مرگ ، دلیل قطعى براى دوزخى بودن و یا بهشتى بودن افراد نمى باشد .
در این مورد بذکر یک حدیث از حضرت صادق علیه السلام که ایشان از پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله نقل کرده اند اکتفا مى شود .
عن أبی عبداللَّه علیه السلام قال : قال رسول اللَّه صلى الله علیه وآله : قال اللَّه تعالى : ما من عبد اُرید أن ادخله الجنّة إلّا ابتلیته فی جسده ، فان کان ذلک کفّارة لذنوبه وإلّا سلّطت علیه سلطاناً فإن کان ذلک کفّارة لذنوبه وإلّا ضیقت علیه فی رزقه ، فإن کان ذلک کفّارة لذنوبه و إلّا شدّدت علیه عند الموت حتّى یأتینی ولا ذنب له ثمّ اُدخله الجنّة ، وما من عبد اُرید أن ادخله النّار إلّا صححت له جسمه ، فان کان ذلک تمام طلبته عندی وإلّا آمنت خوفه من سلطانه فان کان ذلک تمام طلبته عندی وإلّا وسعت علیه رزقه ، فإن کان ذلک تمام طلبته عندی وإلّا یسرت علیه عند الموت حتّى یأتینی ولا حسنة له ثمّ اُدخله النار .
پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله فرمودند : خداوند فرموده است نیست بنده اى که اراده کنم وارد بهشت شود مگر این که کسالتى جسمانى براى او تقدیر نمایم اگر این کسالت جسمى کفاره گناه او باشد به همین گرفتارى اکتفا مى شود و اگر این کسالت جسمانى کفاره گناه او نباشد ستمگرى را بر او مسلط مى نمایم اگر این گرفتارى کفاره گناهش باشد به همین اکتفا مى شود و الّا از نظر روزى در مضیقه اش مى افکنم . (روزى او را کم مى کنم) و اگر این گرفتارى کفاره گناهش باشد به همین اکتفا مى شود و الّا هنگام مرگ و مردن بر او سخت مى گیریم و سخت جان مى دهد تا این که گناهش پاک شود سپس وارد بهشتش مى نمایم .
و نیست بنده اى که اراده کنم در آتش و دوزخ وارد گردد مگر این که جسمش را سالم نموده و تندرستى به او مى دهم اگر این نعمت جبران کار نیک او را نماید ممکن است گرفتارى دیگرى نبیند و اگر بیش از این کار نیک داشته باشد بیم از قدرت ستمکار را از او دور نمایم . اگر باز هم جبران کار نیک او نشده باشد روزى او را زیاد مى کنم اگر باز هم جبران کار نیک او نشده باشد آسان جان خواهد داد و مرگ را بر آن آسان خواهم کرد تا این که بر من وارد شود و هیچ نیکى و حسنه اى نداشته باشد آنگاه او را داخل دوزخ نمایم .
از حدیث فوق بخوبى استفاده مى شود که آسان جان دادن ممکن است در اثر نیکوکارى و رستگارى باشد و ممکن است به جهت جبران کار نیک بدکاران و گرفتاران باشد و همچنین رنج و ناراحتى هنگام مرگ و در سختى جان دادن امکان دارد در اثر بدکارى و شقاوتمندى باشد و امکان دارد که آخرین رنج یک فرد رستگار و سعادتمند باشد
نوشته شده توسط محمد جوانمردی در سه شنبه 88/8/12 و ساعت 8:27 عصر | نظرات دیگران()
