نامه عمل 

با دقت در قرآن معلوم می شود که به عالم وجود « کتاب » اطلاق می شود و کل نظام هستی به یک اعتبار « کتاب » است . از طرفی از برزخی آیات چنین استنباط می شود که یکی از کتاب های عالم وجود ، کتابی است که تمام جزئیات اعمال و حرکات انسان و جلوه های باطنی آن ها در آن نگاشته می شود ،‌کتابی که آن جا نوشته می شود ، خودش یک عالم است که بر ما محیط بوده ولی برای مال محسوب نیست .

هر انسانی و هر امتی با خودش کتابی و نظامی دارد که باطن عمل و صفت و عقیده او در آن ظبط است و از چشم سطحی نگر انسان ها مستور است . خود انسان نویسنده کتاب خویش است و با عمل و کردار خود آن صحیفه می نگارد و اولیاء الهی ناظر بر کتاب ما هستند قرآن می فرماید ک « وَتَری کُلِّ اُمُه تُدعَی إِِلَی کِتابِهَا الیَومَ تُجزَونَ مَا کُنتُم تَعَلُمون * هَذَا کِتَابُنَا یَنطِقُ عَلَیکُم َبِالحَق إِناکُنَّا نَستَنسِخُ مَا کُنتُم تَعمَلُونَ » و هر امتی را به زانو در آمده می بینی ، هر امتی به سوی صحیفة عمل خویش فرا خوانده می شود ، آن چه را انجام دادید امروز پاداش ان را می یابید ، این کتاب ما است که بر علیه شما به حق سخن می گوید ، ما آنچه می کردید را نسخه بر می داشتیم .

پس معلوم است هر کسی در صحیفه عمل خویش قرار خواهد گرفت و نامه عمل ، عین عمل می باشد هم چهره ظاهری عمل در آن جا برای ما معلوم می کند عمل ماست و هم چهره باطنی عمل در آن جا برای ما معلوم می کند عمل ما است و چهره باطنی عمل در آن جا مظبوط است که در واقع جزاء و تجسم عمل ما است . قرآن در همین رابطه در مورد سرنوشت کفار می فرماید : «... وَ یَقُولُونَ یا وَ یلَتَنَا مَا لِهَذا الکِتابِ لَایُغادِرُ إلا صَغیِرَهً وَلا کَبیرَه إلا أَحصاها وَوَجَدوُوا مَا عَمِلُوا حَاضِراً وَ لَا یَظلِمُ رَبُّکَ أحَدًا » کفار می گویند : ای وای بر ما ، این چه کتابی است که هیچ کار کوچک وبزرگی را فرونگذاشته ، جز اینکه آن را به حساب آورده ؛ و آنچه را انجام داده اند حاضر می یابند و پروردگار تو به هیچ کَس ظلم نمی کند .

پس در واقع انسان در نامه اعمالش گسترده می شود و همه زوایای شخصیتش به تماشا می آید و نامه عمل همان عالَم و نظامی است که انسان با انتخاب های خود ساخته است و در عالمی فوق زمان و مکان با اصل عمل روبه روست با همان جهتی که در نیت خود داشت . امام صادق « علیه السلام» می فرمایند : « کسی که برای خدا به زیارت برادرش رفت ، روز قیامت در میان قطعاتی از نور می رود و مرور نمی کند به چیزی مگر آنکه از همه جا نور به او متوجه است ، تا اینکه در برابر خداوند عَزَوَجَل توقف می کند. سپس خداوند می فرماید : مرحبا ! و هنگامی که خداوند به او گفت مرحبا ، خداوند نعمت هایش را برایش می بخشاید. چنانچه ملاحظه می فرمایید چون نیت آن فرد ، ملاقات برادرش بود برای خدا ، پس عملاً باطن او توجه کردن به خدا بود و لذا در قیامت به سوی خدا می رود و با خدا روبه رو می شود و این همان قرائت نامه اعمال است ، همچنان که اعمال گناهکاران طوق گردنشان می شود .

بنابه نظر امام خمینی «ره» : « صفحه نفس ما ، یکی از نامه های اعمال ما است ؛ این که می فرماید : « یا وَیلَتنا ما لِِهَذَا الکِتابُ لَا یُغَادِرُ صَغِیرَهً وَلا کَبیِرَهً الا أحصَاهَا » وای بر ما این چه کتابی است که اعمال کوچک ما را فروگذار نکرده جز آن که همه را حساب نموده است . شاید کتابی که خداوند متعال می فرماید همین لوح نفس باشد که ملائکه موکل در آن می نویسند » . عارفه جلیل القدر ، مرحومه بانو امین «رحمه الله علیه » در تفسیر آیة « عَلِمَت نَفس مَا قَدَمَت وَ اَخَرَت » می فرماید « شاید این دانایی اشاره به این باشد که آن وقت چیزی از اعمال و افعال و صفات وملکات انسان مفقود نمی گردد و همه در صحفیة نفس بشری مبّرز و ظاهر می گردد ، زیرا همه آنچه انجام داده به یک صورت فعلی و وجدانی در نظر وی حاضز می گردد ، به طوری که گویا همان وقت مشغول آن عملیات است ، « یَومَ تَجِدُ کُلُّ نَفسٍ وَمَا عَمِلَت مِن خَیرٍ مُّحضَرًا وَ َما عَمِلَت مِن سُوَءٍ تَوَدُّ لَو أَنَّ َبینَهَا وَ َبینَهُ أَمَدًا بَعِیدًا » زیرا که عالم قیامت ، عالم حقیقت وفعلیت است ، اول و آخر یکی می شود .... »

کتاب معاد بازگشت به جدی ترین زندگی ، ص 170 .

 نوشته شده توسط محمد جوانمردی در سه شنبه 88/7/28 و ساعت 10:50 عصر | نظرات دیگران()