معاد شناسی
پس از آفرینش بدنهای ذرّی و تعلّق ارواحی که پیش از آن آفریده شده بودند، به آنها؛ به نظر می رسد تا وقتی این روح دارای نور حیات و علم، تعلّق به آن داشته باشد آن بدن عالم ذرّی زنده است و هرگاه از آن جدا شود، آن بدن نیز می میرد؛ احتمال هم دارد که این بدنها، بدون روح، مستقلاًّ دارای نور علم و حیات شوند. بنابراین حیات این بدنها، مانند حیات ارواحی است که قبل از آنها آفریده شدند مستقلاًّ نور علم و حیات را دریافت می کردند؛ بدون آنکه نیازمند روح باشند.
خلاصه پس از آنکه بدن های عالم ذرّی زنده و عالِم و صالح برای تکلیف مناسب با آن جهان شدند و پس از آنکه خداوند آنها را در فضای زمین قرار داد، در اینجا خداوند برای بار دوّم یا سوّم خود و پیامبر و حجّتهای خود? را به ایشان معرّفی نموده و از آنان بر ربوبیّت خود و رسالت پیامبر? و ولایت اولیای برگزیده اش? اقرار گرفت و ظاهراً آدم و حوّا نیز پیش از خلقت دنیوی، همراه فرزندانش، با بدن ذرّی بودند.
و شاید همان جهان منظور از عالم ذرّ اوّل باشد که در روایت علی بن معمر از پدرش آمده است که می گوید: از امام صادق(ع) پرسیدم از آیه? شریفه? «هذا نذیر من النذر الاولی؛ این ترساننده ای از ترساننده های اوّلیّه است». (نجم/56) حضرت فرمود: خداوند تبارک و تعالی هنگامی که خلق را در عالم ذرّ اوّل آفرید و آنان را در چندید صف برپا کرد و محمّد? را به سوی ایشان مبعوث نمود؛ پس گروهی به او ایمان آورده و گروهی انکار نمودند. در اینجاست که خداوند می فرماید: «هذا نذیر من النذر الاولی» منظور محمّد? است که آنان را در عالم ذرّ اوّل به سوی خدای عزّوجلّ خوانده است. {تفسیر قمی ج2 ص340 و به نقل از آن بحار ج5 ص234}
نوشته شده توسط محمد جوانمردی در یکشنبه 88/7/19 و ساعت 12:4 عصر | نظرات دیگران()
